Mąż wyjeżdża do chatki sam, po spokój i ciszę przy swojej, robocie, pali w piecu, karmi ptactwo i przywozi mi różne wieści ze świata, a właściwie to od Janka z góry.
Bo on pracuje przy wyrębie po drugiej stronie potoku i codziennie przejeżdża koło nas ... któryś z robotników zszedł w dolinę potoku, a właściwie gdzieś tam jest dopływ tego naszego, głównego ... wataha wilków ucztowała nad upolowaną łanią ... potem wiózł drabinę, bo wiatr zadarł papę na dachu naszego poniższego sąsiada, tego wyjechanego ... trzeba poprawić, żeby mu nie nalało wody do chałupy ...
To dobry człowiek, z czymkolwiek nie zwrócilibyśmy się do niego, nigdy nie odmówi i zawsze pomoże, a najważniejsze, ma oko na naszą chatkę, jak nas nie ma.
Nalepiłam ci ja różnych pierogów, uszek z grzybami, krokietów, zamroziłam, żeby nie zostawiać wszystkiego na ostatnią chwilę ... kupiłam w zakładach mięsnych tylną ćwiartkę i już jemy swój pasztet ...
... dziś wędzę wcześniej zamarynowane szynki i boczki, a także kiełbasę z 3 kg mięsa ...
Ponieważ księżyc nie daje spać, a właściwie to zwierzyna domaga się wcześniejszego wypuszczenia do ogrodu, łącznie z kotem, więc już po spaniu ... to szybciutko rano przygotowałam mięsa do wędzenia, żeby miały czas na ocieknięcie z marynaty, i napełniłam jelita wcześniej przygotowanym nadzieniem, żeby też obeschły, bo wtedy ładnie wędzą się.
I sobie wędzę powolutku, nieśpiesznie, drewnem bukowym, a na koniec pogładzę jeszcze polankiem ze śliwki ... samą śliwką nie wędzę, bo jak dla mnie, za intensywnie pachnie. Za to mój brat wędzi tylko olchą.
Przy okazji zakupu w zaprzyjaźnionym sklepie zoologicznym granulatu dla ryb, skusiłam się i wpuściłam do akwarium gromadkę brzanek mszystych ...
Są śliczne, w słońcu szmaragdowo-czarne, bardzo ciężko zrobić im zdjęcie, bo lampa błyskowa odbija się w ich łuskach i rybki wychodzą jaśniutkie, srebrzyste ... ta po lewej stronie najbardziej udanie pokazuje ich ubarwienie ... a to jaskrawoczerwone zakończenie płetw świadczy o tym, że są w ostrych zalotach, gonitwa po całym akwarium ... kiedy karmię je rano, potrafię patrzeć na nie długo ...
Doszedł także wielkopłetw z małżonką ... pięknie mieni się w słońcu, jak klejnocik ...
... i drugi klejnocik, prętnik, również z małżonką, a ten śledzik w tle, to danio malaborskie, ich stadko robi sporo ruchu w akwarium. Szanowne małżonki blade, nieefektowne, to samczyki muszą grać barwami i stroszyć płetwy w zalotach.
W ogrodzie jakoś jesiennie, trochę szronu na trawie, tylko sikorki zapamietały miejsce, gdzie wisi karmnik ... podrzucam im trochę słonecznika, bo przywiozłam dla nich cały wór.
Zbliżają się święta, co niektórzy będą wkładać łuski karpia do portfela, bo ponoć to wróży dostatek, a ja mam muchę chlebową na tę okoliczność...
Skąd wzięła się ta mucha chlebowa?
Babcia męża, Bunia, spędziła swą młodość na kresach, Husiatyn, Kopyczyńce, Kołomyja, Zaleszczyki, początek XX wieku, przeżyła dwie wojny ... i to ona przywiozła to "coś" ... mówiła: Pamiętaj, nie wypędzaj z domu ostatniej muchy, bo to mucha chlebowa, jeśli ją wypędzisz, to zabraknie ci chleba!
Nie wiem, wierzyć, nie wierzyć, mucha lata po domu, a już grudzień się kończy, zagląda wszędzie, denerwuje psy, kiedy drzemią, bo kłapią na nią zębami, nam brzęczy koło ucha, pewnie pstrzy, gdzie nie trzeba ... hm! na wszelki wypadek nie wypędzam jej z domu, pomna słów Buni.
A to już koniec wędzenia, jeszcze tylko wędzonki ostygną sobie spokojnie w beczce, a potem zapachnią cały dom.
Pozdrawiam Was cieplutko w ten pracowity czas, dziękuję za odwiedziny, bywajcie w zdrowiu, pa!
I pamiętajcie, nie wypędzajcie muchy, tak na wszelki wypadek!
