Pogórzańskie to i owo ...

W sobotę była cudna pogoda, nie za duszno, nie za gorąco, lekki wiaterek.
Wczesnym rankiem wyskoczyliśmy jeszcze na małe zakupy, listwy montażowe, płyty gips-karton, jakieś wkręty,
 trochę wiktuałów do koszyka - nie zapominając o psach i w drogę. Policzyłam, że w drodze na Pogórze czterokrotnie wspinamy się na grzbiety wzniesień i zjeżdżamy w dół, a wszędzie ładnie.

Ukośny kształt chmurek wskazuje, że wieją wiatry ...

,... a u nas ładnie, w zeszłym tygodniu wykoszona trawa kawałek za chałupę, już troszeczkę podrosła.
Czeka mnie koszenie sadu, żyłka w kosie zamieniona na tarczę, bo tam plenią się jakieś dzikie odrosty śliwek i innych krzaków, którym żyłka nie dałaby rady ...

Świątek w kapliczce na śliwie jest wyczyszczony do białości, osy czy też szerszenie budowały sobie z
tej wierzchniej warstwy swoje baniaste gniazda ...Wojciech z Turnickiego Parku pisał, że te porosty świadczą o wyjątkowo czystym powietrzu, tak, delektujemy się nim przy każdej okazji ...

Oregano wespół z melisą zaprasza ponownie na ziołowe żniwa ...

... a szparagówka zaskoczyła nas obfitym plonem, jeszcze jakiś czas temu myślałam, że trzeba dać sobie spokój z tymi moimi grządkami, bo nic nie wskazywało na jakikolwiek zbiór, a tu proszę, miłe zaskoczenie ...

Takie fajne, puchate baldaszki porosły sobie w sadzie ...

... i całkiem ogromne niby-osty, miała kosa przy czym pracować. W popołudnie wykosiłam większą część sadu, zostanie na jeszcze jeden raz i chyba już damy sobie spokój na ten rok, trawa tak szybko już nie rośnie.

Bigos to mój wierny towarzysz, kiedy koszę, siedzi w pewnym oddaleniu, w cieniu i czeka, kiedy robię sobie przerwę, podchodzi powolutku, bo kosa go przeraża i czeka na głaskanie, a potem znowu odchodzi na stare miejsce. W zeszłym roku, o tej porze, zaatakował go duży pies na moich oczach, przyszedł od sąsiada, rzucał nim jak szmatą, myślałam, że to koniec. Zawieźliśmy go do weterynarza, okazało się, że  powłoki brzuszne są dziurawe, tylko skóra trzymała zawartość brzuszka, operacja uratowała go. Robiliśmy mu w domu kroplówki, wet zrobił mu tylko wkłucie wenflonem w łapkę, a my z resztą już sobie poradziliśmy, powiesiliśmy na lampie butelkę z płynem, mąż go głaskał i uspokajał a kroplówka płynęła sobie. Brzuszek był siny od razów, zrobił mu się jakiś zrost na żeberku, ale wyszedł z biedy. Jest teraz pełen rezerwy do ludzi, zwierząt, woli być przy nodze, czemu nie dziwię się, może to i dobrze.

Kiedy kupiliśmy tę ziemię, odkryłam maleńką sadzonkę bluszczu na górce, teraz to już ogromne pnącze, które wspina się po starej śliwce ...

,.. i przechodzi już na drugą. Zastanawiałam się, skąd on u nas, ale okazało się, że za drogą, w lesie też rośnie i przywiały go stamtąd wiatry ...

Słońce prześwietla liście winorośli przy kratce tarasowej ...

,.. i kładzie cudowne cienie na ścianie chatki. A na stole? zobaczcie sami ...

To są plony mojej pracy, co prawda sarny dalej podgryzły buraki ćwikłowe, seler nie może wyleźć z ziemi, pomidory i ogórki padły, ale reszta całkiem, całkiem.

Bigos zmęczył się przy koszeniu i teraz odsypia ...

Zebrałam nasienniki orlika, który wiosną pięknie kwitnie fioletowo, rozsieję go potem w miejscach, gdzie nie zagrozi mu kosa ...

Słońce zaglądało przez liście leszczyny, już chyliło się ku zachodowi, po koszeniu i zebraniu plonów przeszłam się odrobinę jakieś zdjęcia zrobić ...

Znacie już drogę do nas, długie cienie, a za potokiem jeszcze słońce ...

,... za drogą łąka, a za nią rydzowy las, który chętnie odwiedzam ...

Zachodzące słońce miękko oświetla wszystko wokół, podeszłam z psami trochę wyżej ...

,... myślałam na początku, że to jakiś piesek ...

,... psy wcale nie zauważyły ani nie zwietrzyły lisa ...

Mój Maksio-staruszek, ma 13 lat, od jakiegoś czasu trochę pokaszliwał, ostatnio jakby nasiliło się to. Myśleliśmy, że ostatnio zmókł z nami w lesie i przeziębił się chyba, dziś rano zauważyłam przyśpieszony oddech i tłukące się malutkie serduszko, pies jest chory. Skontaktowałam się z lekarzem, który opiekuje się moją menażerią, był "wyjechany", pozostała dwójka też, ale podali mi namiar na jeszcze innego. Tak, przyjmie nas za półtora godziny w swoim gabinecie i okazało się, że Maks ma niewydolność serca, w płucach zbiera się płyn zaklejający pęcherzyki, serce usiłuje jeszcze mocniej pracować, kaszel, bo płyn zalega, kołowrót.
Podał mu jakieś leki, zakupiłam syropek wykrztuśny, trzeba go oklepywać, coś na odwodnienie, żeby zmniejszyć płyny, coś wzmacniającego i tak już będzie do końca jego dni, może z jakąś poprawą, podobno stare psy tak mają i ten kaszel mylony jest z przeziębieniem. Pies jakby się nieco uspokoił, będziemy sobie jakoś radzić, póki można, chyba koniec z zabieraniem go w góry i jakimś większym wysiłkiem.
Dużo napisałam dziś o moich psach, jakoś tak zbiegło się to wszystko.

Różyczka zapomniała się i rozkwitła jednym kwiatkiem ...

... siekiera wbita w ławkę od kilku tygodni, rdza już ją chwyta ...

... palenisko wędzarni z moim cieniem, ho, ho! jakie zabawy ze słońcem ...

Ogień zabuzował w naszym odwiecznym grillu, zjedliśmy przyrumieniony boczek i kiełbaskę po dniu pracy ...

... jeszcze obiektyw aparatu zajrzał do chaty i dalej, do przyszłej łazienki ...

Cały kąt został olistwowany, wypoziomowany przez męża, przynieśliśmy płyty, które zostały przykręcone i można rozglądać się za kabiną prysznicową. Niby dużo pracy nie zrobiliśmy, ale nogi bolały od łażenia, plecy od pochylania się, kiedy weszliśmy do pomieszczenia po przyjeździe, z szafy podniosła się zaspana popielica, kto też zakłóca jej sen? przeniosła się na belkę, popatrzyła, zawinęła w kąciku i dalej spała. One w październiku zasypiają już na zimę, aż do marca ...
 I to już wszystko ... nie, jeszcze nie, zapomniałam o Kopystańce, Maniu, jakże mogłoby być bez Kopystańki?

Pozdrawiam wszystkich serdecznie, dzięki za dobre słowa, udanego tygodnia, pa!